ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (မေရးလိုေသာ္လည္း၊ မေရးမျဖစ္ ေရးရေသာ ေပးစာ)

ေဒါက္တာရန္မ်ဳိးသိမ္း

ေမလ (၂၁) ရက္၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းအၿပီး၊ လႊတ္ေတာ္ေလ့လာေရး လာေရာက္သည့္ သန္လ်င္နည္းပညာတကၠသိုလ္ႏွင့္ ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုစဥ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းဆံုးျဖတ္မႈမ်ား၌ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင့္အတြက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္ေက်ာင္းသားႏွင့္ သမဂၢ၀င္မဟုတ္သူ ေက်ာင္းသားခြဲျခားေနမႈမွာ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္ ကိုက္ညီမႈမရွိသည့္အျပင္၊ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္လည္း ကိုက္ညီမႈမရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

သမဂၢကိုယ္စားလွယ္၊ သမဂၢကိုယ္စားလွယ္ဆိုၿပီး၊ ရုိးရုိးပဲရွင္းျပမယ္။ ဒီလိုဆို သမဂၢ၀င္မဟုတ္တဲ့ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြက အခြင့္အေရးတန္းတူ မရွိရဘူးလား။ ဒါကိုပဲေျပာတာ၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာကို လက္ခံတယ္။ သမဂၢကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာ သမဂၢ၀င္နဲ႔ သမဂၢမဟုတ္သူေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံတာဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ထပ္မံရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

အခြင့္အေရးဆိုတာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုးမွာ တန္းတူညီတူရွိတယ္။ သမဂၢ၀င္မွ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာအန္တီတို႔အျမင္မွာေတာ့ မမွ်တဘူး။ အားလံုးမွာအခြင့္ အေရးရွိရမယ္။ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေရြးတယ္ဆိုရင္ သမဂၢ၀င္မဟုတ္တဲ့သူကလည္း အေရြးခံပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ သမဂၢ၀င္ကလည္း အေရြးခံပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ အမ်ားႀကိဳက္တဲ့သူက ရမွာပဲေပါ့ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အေသးစိတ္ရွင္းလင္းျပခဲ့သည္။

''လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္အေလ်ာက္၊ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးေပးရာတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွစ္စဥ္ေၾကးပါ တပါတည္းေကာက္ယူသည့္အေလ်ာက္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာ သကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားထဲတြင္ သမဂၢေက်ာင္းသားႏွင့္ သမဂၢမဟုတ္ေသာေက်ာင္းသားကြဲျပားမႈသည္ ေရွးကတည္းက မရွိခဲ့ဟု သံုးသပ္ႏိုင္သည္။''

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းတေလွ်ာက္မွသည္ လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာမသိမ္းမီအခ်ိန္အထိ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားလည္ပံုမရဟု ကနဦးသံုးသပ္ႏိုင္သည္။ ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္အပါအ၀င္ အေနာက္အုပ္စု၀င္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားႏွင့္ အလြန္ကြဲျပားျခားနားေသာ သမိုင္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ျဖစ္တည္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ သမိုင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးသမိုင္းႏွင့္ ျမင့္ျမင့္မားမား ဆက္စပ္ေနသည္။

ကိုလိုနီေခတ္သမိုင္းႏွင့္ ယွဥ္သံုးသပ္မည္ဆိုလွ်င္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကို အဂၤလိပ္အစိုးရႏွင့္ အလိုေတာ္ရိမ်ားက မ်က္မုန္းက်ဳိးၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားပညာေရးကို လိုလားသူမ်ားက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ျပည္သူလူထု အက်ဳိးႏွင့္လြတ္လပ္ေရးကို လိုလားသူတိုင္း ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ အဂၤလိပ္ႏွင့္ အလိုေတာ္ရိ ဂိုဏ္း၀င္သားသမီးမ်ားက ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေရွာင္ၾကသည္။ မေကာင္းေျပာ ၾကသည္။ အပုတ္ခ်ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဆိုးသြမ္းေက်ာင္းသားမ်ားသဖြယ္ ပံုရိပ္ေဖာ္ၾကသည္။

လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္တြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ပိုမိုအားေကာင္းလာေသာအခါ၊ အစိုးရႏွင့္အစိုးရနီးစပ္သူမ်ားက ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖိႏွိပ္ကန္႔သတ္မႈမ်ား၊ ဖိအားေပးမႈမ်ား လုပ္လာၾကျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာသာၾကည့္ ေျပာတတ္သူမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ ဆက္စပ္အက်ဳိးစီးပြား မရွိသူမ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အစိုးရကို သပိတ္ေမွာက္ရန္၊ ဆန္႔က်င္ရန္ ၀န္မေလးသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရႏွင့္ အစိုးရအလိုေတာ္ရိမ်ားက ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကို အလိုေတာ္ရိေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အစားထိုးႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလည္း အလားတူျဖစ္ခဲ့ဘူးသည့္ သာဓကမ်ားကိုေတြ႕ရွိရသည္။ နည္းလမ္းေပါင္းစံုႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ အားေကာင္းမႈကိုခ်ဳိးႏွိမ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၏ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း ၀ါဒျဖန္႔ခဲ့ၾကသည္။ အစိုးရသည္ မဟုတ္မမွန္မေလ်ာ္ကန္တာ မ်ားမ်ားလုပ္ေလ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပိုမိုေၾကာက္ရေလျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးအသံ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသံ၊ ဒီမိုကေရစီေရးအသံ အပါအ၀င္ ေအာက္ေျချပည္သူလူထုအသံမ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္ ကိုင္စြဲလာေသာအခါ၊ အစိုးရမင္းမ်ားသည္ ပိုမိုတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏အားေကာင္းမႈကို ၿဖိဳခြဲႏိုင္မည့္နည္းလမ္းမ်ားအား အထပ္ထပ္ စဥ္းစားေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားလႊတ္ေတာ္မ်ားဟုပင္ တင္စားေခၚဆိုရမည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေမြးထုတ္သည့္ ေက်ာင္းႀကီးမ်ားသဖြယ္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လာဘ္မစား၊ အခြင့္အေရးမယူ ျပည္သူကိုသာ တစ္စိုက္မတ္မတ္မ်က္ႏွာမူခဲ့ၾကသည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ ၾသဇာအရွိန္အ၀ါသည္ ျမန္မာျပည္သူလူထုအၾကားတြင္ အလြန္အမင္း အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။

လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္အေလ်ာက္၊ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးေပးရာတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွစ္စဥ္ေၾကးပါ တပါတည္းေကာက္ယူသည့္အေလ်ာက္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာ သကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားထဲတြင္ သမဂၢေက်ာင္းသားႏွင့္ သမဂၢမဟုတ္ေသာေက်ာင္းသား ကြဲျပားမႈသည္ ေရွးကတည္းက မရွိခဲ့ဟု သံုးသပ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ သမဂၢမဟုတ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား ေသြးခြဲသပ္သွ်ဳိမႈသည္ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ ပိုမိုေခတ္စားလာသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ကလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား သမဂၢေက်ာင္းသားႏွင့္ ပရဟိတေက်ာင္းသား ေသြးကြဲေအာင္ နည္းလမ္းေပါင္းစံုႏွင့္ အကြက္ခ်ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ရမည္ဆိုေသာ စကားသည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလကတည္းက ေက်ာင္းသားထုအၾကား တြင္က်ယ္ေနခဲ့သည့္ သခင္ေက်ာင္းသားမွန္လ်င္၊ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရးကို အဖိုးထားေသာေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ရမည္ဆိုေသာ စကားႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက အလိုေတာ္ရိေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ aက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕သာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္ မဟုတ္ခဲ့ၾကေပ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သမဂၢတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ၀င္လုပ္မလုပ္သည္ တစ္ဦးခ်င္းအေပၚတြင္ မူတည္သည္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကို ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးကိုပါ ေဖာက္ခဲြဖ်က္စီးခဲ့သည့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားအသြင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီႏွင့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ေျမေအာက္ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ ျပည္သူလူထုကိုမ်က္ႏွာမူလ်က္၊ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို တဗိုလ္က်တဗိုလ္တက္စနစ္ျဖင့္ လုပ္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္လည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ ပံုစံမ်ဳိးစံုႏွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရအဆက္ဆက္၊ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္တို႔သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ ေျခထိုးခဲ့၊ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည္။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးမ်ားသာမက၊ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္လူ႔အခြင့္အေရးအထိ ျဖန္႔က်က္လႈပ္ရွားကိုယ္စားျပဳလ်က္ရွိသည့္အေနအထားကို အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္က မ်က္မုန္းက်ဳိးလ်က္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားထုကိုနည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္သပ္သွ်ဳိေသြးခြဲလ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကို နည္းေပါင္းစံုႏွင့္ ရုိက္ခ်ုိးဖိႏွိပ္ထားႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္လ်က္ရွိသည္။

အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီဖြဲ႕စည္းမည့္ေကာင္စီတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ဆရာသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ားဟု ထည့္သြင္းေဖာ္ျပျခင္းသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္မဟုတ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ကိုယ္စားျပဳမႈကို ထိခိုက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ ေကာက္ခ်က္သည္ အေျခအျမစ္ ကင္းမဲ့လြန္းသည္။ ေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သမဂၢေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မဲတစ္မဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ သမဂၢ၀င္ျဖစ္ျဖစ္မျဖစ္ျဖစ္၊ သမဂၢတြင္၀င္လႈပ္ရွားပါ၀င္ျခင္းရွိရွိ၊ မရွိရွိ မဲေပးပိုင္ခြင့္ကို ေက်ာင္းသားျဖစ္ကတည္းက ရရွိၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ေရြးရာတြင္ မဲေပးႏိုင္ခြင့္ကို အက်ဳိးရွိရွိအသံုးျပဳႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုယ္စားလွယ္ဟု ဆိုလိုရင္းသည္ ေက်ာင္းသားအားလံုး၏ တန္းတူရည္တူကိုယ္စားျပဳခြင့္ကို လံုးလံုးမထိခိုက္ႏိုင္ေပ။ ေက်ာင္းသားတိုင္းသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ၿပီးသည့္အေလ်ာက္၊ အေရြးခံပိုင္ခြင့္သည္ တန္းတူရည္တူရၿပီးျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုလိုေသာ သမဂၢေက်ာင္းသားႏွင့္ သမဂၢအဖြဲ႕၀င္မဟုတ္ေသာေက်ာင္းသားခြဲျခားမႈသည္ အာဏာရွင္အစိုးရမ်ားအဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကို ရန္သူသဖြယ္ျပဳမူတိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ အာဏာရွင္ႀကီးမ်ား၏ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ တထပ္တည္းက်ေနသည္ကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္စြာသတိျပဳမိသည္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးကို တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အဆိုပါအခြင့္အေရးမ်ား ျပည့္၀ခံစားရေသာအခါ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သမဂၢေက်ာင္းသားမ်ားသာ ရရွိခံစားႏိုင္သည္မဟုတ္ ေက်ာင္းသားထုတစ္ရပ္လံုး ရရွိခံစားႏိုင္မည္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္၊ ေက်ာင္းသားထုအမ်ားစုႀကီးအေပၚ ကိုယ္စားျပဳမႈသည္ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးေတာင္းပြဲ၊ တိုက္ပြဲမ်ားႏွင့္သာ ဆက္စပ္မည္ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားပညာေရးသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႕ ျပည္သူလူထုက ေသာင္းေသာင္းျဖျဖႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္မွာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ပတ္သက္ေသာမွတ္ခ်က္မ်ားကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ သက္ရွိထင္ရွားရွိလ်က္ ၾကားသိရမည္ဆိုလွ်င္ အလြန္အမင္းစိတ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္မခ်မ္းမေျမ႕ျဖစ္ရဖြယ္ရွိသည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ ႏွစ္အနည္းငယ္သာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ပါ၀င္ခဲ့ရသည့္ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္မႈကလည္း မွားယြင္းေသာ၊ ေၾကာင္းက်ဳိးမဆီေလ်ာ္ေသာ ေကာက္ခ်က္မ်ားဆီ ဆြဲေခၚသြားခဲ့ပံုရသည္။ အဘ သခင္အုန္းျမင့္သာ သက္ရွိထင္ရွားရွိဦးမည္ဆိုလွ်င္လည္း၊ ရင္ေမာပင္ပန္းကာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးဦးမည္ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားရွိရမည္။ အလုပ္သမားမ်ားကိုကိုယ္ စားျပဳသည့္ အလုပ္သမားသမဂၢမ်ားရွိရမည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ေတာင္သူလယ္သမားသမဂၢမ်ား ရွိရမည္။ အာဏာရွင္ေခတ္အဆက္ဆက္ ပက္ပက္စက္စက္ ရုိက္ခ်ဳိးခံထားရေသာ သမဂၢမ်ားကို အားေကာင္းေမာင္းသန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွ၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲသည္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ဆရာသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ားေနရာတြင္ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ဆရာကိုယ္စားလွယ္မ်ားဟု ျပင္ဆင္ရန္ အဆိုတင္သြင္း၊ ေဆြးေႏြးအတည္ျပဳခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေခါင္းေဆာင္ေသာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္ ႏိုင္ငံေရးအရ အမွားႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွားကိုအမွားမွန္းမသိႏိုင္ပဲ၊ ဆက္စြဲကိုင္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ေရွ႕ခရီးသည္ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးႏိုင္ေျခ နည္းပါးဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဒီခ်ဳပ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕၌ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားအား လူမဆန္စြာ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္ၿဖိဳခြဲခဲ့ျခင္းအေပၚ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္း၊ ပါးစပ္ပိတ္ေနျခင္းသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ အမွားႀကီးတစ္ခုကို က်ဳးလြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံထားရသူမ်ားကို အျမန္ဆံုးျပန္လည္လႊတ္ေပးေရး ေတာင္းဆိုရန္ ပ်က္ကြက္သည့္အခ်က္သည္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ အျပစ္က်ဴးလြန္မႈပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕နယ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအားအၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းမႈ၊ မတရားဖမ္းဆီးမႈ၊ မတရား ရုံးတင္စစ္ေဆးမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး၊ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားျခင္းမရွိသည္မွာလည္း ဒီခ်ဳပ္ပါတီ၏ ႏိုင္ငံေရးအျပစ္က်ဴးလြန္မႈပင္ ျဖစ္သည္။

စနစ္တက် ဆန္းစစ္မည္ဆိုလွ်င္၊ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည့္ အသက္ (၃၂) ႏွစ္အရြယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ ေျခဖ်ားကို ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ဦးေဆာင္ေနသည့္ အသက္ (၇၀) အရြယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လံုးလံုးမမီပါ။ ထပ္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္အတူ ဒီခ်ဳပ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအၾကားတြင္ သခင္ျမလိုပုဂၢိဳလ္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိႏွင့္တူေသာပုဂၢိဳလ္၊ ဦးဘ၀င္းလိုပုဂၢိဳလ္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားလိုပုဂၢိဳလ္၊ ဦးရာဇာတ္လိုပုဂၢိဳလ္၊ မန္းဘခိုင္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လံုးလံုးမေတြ႕ရွိရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသည္ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္းမရ၊ တစ္ပြဲတိုး မရသည္မွာ ေရွးကတည္းကျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ အစုအဖြဲ႕၊ အသင္းအပင္းေကာင္းမွသာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးကို ေရွးရႈႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေလးစားလ်က္
ေဒါက္တာရန္မ်ဳိးသိမ္း
ရန္ကုန္၊ ျမန္မာ